Όλα όσα αγαπάς

Βυθίζεσαι. Κι όσο πιο πολύ βυθίζεσαι τόσο περισσότερο μού μοιάζεις. Ξέχασες τις μέρες που το χαμόγελό σου γέμιζε κάθε γωνιά της κουρασμένης μου ψυχής. Έτσι απλά ξέχασες! Και δεν ξέρω πως το κατάφερες…

Το ηλιοβασίλεμα, αν καθόσουν στο πίσω δωμάτιο, φως δεν έμπαινε από πουθενά. Εκείνη την άγια ώρα όλο το φως του κόσμου, άνοιγε το μυαλό σου και έμπαινε στο υποσυνείδητό σου. Κρυβόσουν στα μέρη της μοναξιάς. Τίποτα δεν άξιζε περισσότερο από ένα καλό κείμενο. Τίποτα δεν σε μάγευε πιο πολύ από δυο αγκαλιασμένες νότες. Όλα ήταν φως. Όλα ήταν μέσα στο μυαλό αυτό το πολυσύνθετο. Όλα πήγαιναν πέρα δώθε, σαν το παλιό εκείνο εκκρεμές στο χολ του πατρικού σου σπιτιού.

Είχες άλλα μάτια γι’ αυτόν τον κόσμο. Άλλαζαν. Έβλεπαν τα πάντα από μια δική τους γωνιά. Προχωρούσαν μαζί με τον κόσμο αυτό, σαν να ήθελαν να τον αλλάξουν για πάντα. Να τον ξαναγεννήσουν δικό σου, έστω και στα ρηχά, δίχως λάμψη, δίχως αξία. Και μια μέρα, σίγουρα θα το κατάφερναν.

Ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες, τη νύχτα που άνοιξες την πόρτα. Τίποτα δεν έφεγγε μέχρι τότε στην καταχνιά του κόσμου σου. Τι τάχα να είχε συμβεί? Είχες κουραστεί πολύ? Είχες φοβηθεί πολύ? Είχες αγαπήσει πολύ?

Τα δυο σου μάτια έλαμπαν στο μισοσκόταδο. Αυτή τη φορά όμως είχαν μια άλλη λάμψη. Παράξενη. Που πήγαν τα όνειρα? Ποιος άνεμος φύσηξε και πήρε από πάνω τους όλη την ασημόσκονη? Πως θα πιάσεις το πόμολο, με τί δύναμη?

Έντυσες το λεπτοκαμωμένο κορμί σου με ρούχα. Φόρεσες και στην ψυχή σου την πλάνη, την κάλυψες ολάκερη. Και οπλίστηκες με βία.

Κοντοστάθηκες για λίγο πριν την έξοδο, σαν να μετρούσες μνήμες, σαν να ξόρκιζες το χρόνο. Δεν μπήκες καν στον κόπο να γυρίσεις το βλέμμα. Ακούμπησες το πόμολο. Βρήκες όλη τη δύναμη που ήθελες μέσα σου. Έτρεξες νοερά προς τη φυγή, με μια σιγουριά που ξάφνιασε και σένα την ίδια, σαν νά’ σουν από πάντα γεννημένη γ’ αυτό .

Κι ύστερα άνοιξες την πόρτα, κι έτσι απλά, ΕΦΥΓΕΣ.

Ήταν μια νύχτα σαν όλες τις άλλες, τη νύχτα που άνοιξες την πόρτα.

Είχες αγαπηθεί πολύ.