Αυτό

Και τότε ήρθε Αυτό! Κανείς δεν υπολόγιζε σ’ Αυτό. Όλοι ξέραμε τα παιχνίδια της μοίρας και της προσταγές της λογικής. Τα σκιρτήματα της χαράς και τις παλινωδίες της θλίψης. Κανείς όμως δεν το ήξερε Αυτό….

Σαν μια αόρατη παρουσία τόσα χρόνια, παραμόνευε στη γωνία. Ήταν πάντοτε εκεί και μας κρυφοκοίταζε. Περίμενε την κατάλληλη στιγμή. Σαν ένα τρίτο μάτι. Σαν αέρας. Σαν ψιθύρισμα πίσω από το αυτί. Σαν κάτι που δεν θέλαμε ποτέ μας ούτε να φανταστούμε πως υπάρχει.

Το μόνο Αυτό που ήξερα ως τότε ήταν ο τίτλος ενός βιβλίου του Stephen King. Βιβλία τρόμου από αυτά που εύκολα διαβάζεις όταν δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς πραγματικά. Αλίμονο όμως! Φόβος δεν είναι οι τόνοι από αίμα στις ταινίες τύπου splatter. Ούτε οι αιμοσταγείς δολοφόνοι με πριόνια, τσεκούρια και άλλα χαριτωμένα εξαρτήματα. Ούτε ακόμα οι διάφορες φοβίες που κρύβουμε από παιδιά στο μυαλό μας, και καμιά φορά τις διατρανώνουμε μέσα στον εγκέφαλό μας. Αυτά συμβαίνουν επειδή απλά τον συρρικνώνουμε με χαζές σκέψεις, λίγο λίγο καθημερινά, και στο τέλος διαταράσσουμε την αναλογία φαιάς ουσίας προς μνήμη, γεμάτη με άχρηστες πληροφορίες.

Τί είναι όμως τότε ο φόβος? Φόβος είναι να γνωρίσεις την παράνοια που κρύβεις μέσα σου. Να την ανακαλύψεις!

Κι αν είσαι αρκετά τυχερός, το μόνο που θα πάθεις είναι να οδηγηθείς στην τρέλα. Εάν όμως όχι, τότε θα ζήσεις μια φυσιολογικότατη ζωή, κρύβοντας τις σκέψεις σου τόσο ενδόμυχα, που στο τέλος δεν θα τις αναγνωρίζεις ούτε εσύ ο ίδιος. Θα σε καταλάβει το Αυτό αλλά εσύ δεν θα το καταλάβεις ποτέ…

Ένα μικρό μπαμ στη ζωή σου. Μια μικρή κρίση, μια ανώφελη σύγκρουση. Σφυρίζεις αδιάφορα. Κάνεις πως δεν συνέβη ποτέ. Σκάβεις μια τρύπα και βάζεις το κεφάλι σου μέσα. Έχεις πάρει κάποιον στο λαιμό σου και καλύτερα θα ήταν να μη σε δει κανείς. Μάρτυρες δεν υπάρχουν. Όχι στην αγάπη τουλάχιστον. Λες μια καληνύχτα και «καθάρισες»!

Φόβος! Το Αυτό είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου. Δεν κοιτάς. Δεν σκέφτεσαι. Δεν αναλύεις πια. Δεν πιστεύεις. Δεν ελπίζεις. Απλά καλύπτεις και καλύπτεσαι. «Καθάρισες» με αυτό το Αυτό.

Γρήγορα ξέχασες…

Στο δύσβατο μονοπάτι που περπατήσαμε, οι λακούβες ήταν γεμάτες από τα δάκρυα του Θεού. Ο ήλιος που τις στέγνωσε, στράγγιξε και την ψυχή μας. Αν κάποτε η ψυχή μας γίνει δάκρυ, τότε θα πλημμυρίσει ξανά η ζωή μας με ΕΚΕΙΝΗ την αγάπη και θα γεμίσει η άδεια μας αγκαλιά με ΑΥΤΟ που χάσαμε.