Ίσως ποτέ

Τι μέρα κι αυτή! Ένας ήλιος αληθινή ζωγραφιά. Μια θάλασσα να την πιεις στο ποτήρι. Αεράκι και ζέστη. Τι να σου θυμίζουν άραγε κάτι τέτοιες μέρες νόστου? Καφές στην παραλία. Κουβέντα για όλα. Κουβέντα για το αύριο. Κουβέντα για την κουβέντα. Κουβέντα γιατί απλά μας έλειψε.

Περιμέναμε το χειμώνα φέτος και μας ήρθε διπλός! Θα κρυώναμε, το ξέραμε, αλλά τελικά… παγώσαμε! Και τώρα που προσμένουμε με ανυπομονησία την άνοιξη, ήρθε ΣΗΜΕΡΑ το καλοκαίρι και μας έκαψε. Σου θυμίζει κάτι? Ή να το κάνω πιο λιανά?

Η απώλεια του εαυτού. Αυτή είναι η σημαντικότερη απώλεια. Μέρα με τη μέρα, κάθε ένα μικρό κομματάκι από το είναι σου παραδίνει τη θέση του σε ένα νέο. Και αυτό ξέρεις, δεν είναι πάντοτε καλό. Ξυπνάς ένα πρωί, τραβιέσαι ως τον καθρέφτη σέρνοντας, κοιτάζεις σχεδόν αδιάφορα και μονολογείς: ποιος είπαμε ότι είσαι?

Κανείς δεν είναι τέλειος. Κι αν είναι, πες του να το κρύβει καλά.

Πίστευες ποτέ πως θα μπορούσαν όλοι αυτοί να σε αγγίξουν? Να σε διαμορφώσουν? Να κουνήσουν έστω ΕΝΑ πέταλο από τα φύλλα της ψυχής σου χωρίς να κλονιστεί το άλλο μισό μου, που επιμελώς έκρυψες εκεί μέσα?

Γελάστηκες. Και τα «γέλια» σου ακόμα αντηχούν στην ψυχή μου.

Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να κάνουμε όσα θέλουμε. Και ποτέ δεν θα υπάρχει. Κι όσο τα χρόνια περνάνε, τόσο περισσότερο λαθραία θα ζούμε αυτή τη ζωή. Με ταξιδάκια αναψυχής ανάμεσα στο σήμερα και στο τώρα.

Γιατί το χθες δεν δείχνει να έχει καμιά αξία πια.

Και το αύριο ίσως ποτέ να μην έρθει…