Λευκές μπλούζες

Δεν θυμάμαι να σε είχα ξαναδεί ΠΟΤΕ τόσο σκεπτική.

Πάντα το πίστευα μέσα μου, κι ας μη σου τό ‘δειχνα, ότι ασχολείσαι υπερβολικά με ανούσια πράγματα. Δεν το θεώρησα ποτέ ελάττωμα αυτό, ίσα ίσα που το έβρισκα και κάπως χαριτωμένο. Κι αν η αγάπη σου εξαντλείται σε ένα ξερό «γεια», κι αν αυτό το «γεια» είναι το σπουδαιότερο που μπορώ να ακούσω από τα χείλια σου, ας διαλέξει ο χρόνος πότε θα πω εγώ το δικό μου «γεια» μια κι εμένα μου είναι δύσκολο να το αποφασίσω.

Η ζωή, ένα παλιό βιβλίο που το ξεσκονίζεις που και που για να μην ξεχάσεις τους τίτλους των κεφαλαίων του.

Όπως όλα σε αυτό τον κόσμο, χωρίζεται. Δεν είναι ενιαία. Περνά φάσεις. Περνάς φάσεις. Τι κι αν δεν θέλεις να το παραδεχτείς?

Μια άδεια κλινική. Σάββατο βράδυ στην εφημερία. Λίγα παλιά ρομαντικά κομμάτια στο ράδιο. Τρεις ντουζίνες ψυχές στον αέρα. Κι εσύ!

Ένα τοπίο στα γκρι. Σύννεφα πάνω από τον ουρανό του νοσοκομείου με το ένδοξο όνομα. Λευκές μπλούζες μα λείπει το χρώμα. Δεν είναι μακριά. Μα λείπει…

Χάνομαι. Χάνομαι στο άπειρο των ματιών σου. Λίγο να ξαναφέρω τα δυο σου μαργαριταρένια μάτια στη σκέψη μου, κι αμέσως ο ήχος της ψυχής σου με συναρπάζει. Παγίδα?

«Να ζεις, ν’ αγαπάς και να μαθαίνεις».

Όταν θα ξανάρθεις να είσαι εκεί. Και να μη φύγεις. Κι αν είναι για να φύγεις, να μην ξανάρθεις καν γιατί:

ηζωήπουονειρευτήκαμεείναιμιαπρότασηχωρίςκενά

κιαντηνκόψειςστημέσητοδεύτερομισόδεβγάζεικανένανόημα….

Ξέρεις πως μπορούσα να υπερβώ κατά πολύ ό,τι έκανα. Ξέρεις ότι αν ήθελα δεν θα κοιμόσουν τα βράδια.

Όμως σε σεβάστηκα. Γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν αυτός που είμαι αλλά κάποιος άλλος. Κι αυτό δεν θα το επέτρεπα ποτέ -μα ποτέ- στον εαυτό μου.

Λευκές μπλούζες κι ας λείπει το χρώμα. Κι ας είναι και αυτό το άρωμά σου να πλανάται στον καλοκαιριάτικο αέρα…