Τα πιο ασυνήθιστα μέρη, στις πιο ασυνήθιστες στιγμές. Εποχές χωρίς αύριο. Βλέμματα χωρίς δισταγμό. Αγάπη. Και πάλι αγάπη.
Όλο το μπλε του ουρανού κι όλο το μαύρο του μυαλού χάνονται στην απρόβλεπτη μαγεία της. Πεταρίζεις τα δυο σου βλέφαρα κι είναι όλα πάλι εκεί. Σαν να μην έφυγαν ποτέ, σαν να μην θέλουν ποτέ να τελειώσουν. Χάνεσαι, μα η στιγμή μένει.
Ποτέ δεν σου άρεσαν τα ανέκδοτα. Τα έβρισκες σαχλά. Και κοίτα τώρα, ξέρεις αλήθεια πόσο θα ήθελα να σου πω για ένα ανέκδοτο-έρωτα και να δω τα μάτια σου να γελάνε? τα χείλη σου να σιωπούν? τα χέρια σου, αυτά τα μικρά χεράκια, να κινούνται έρμαια των παθών σου?
Κάποτε θα έρθει και μια μισοφώτιστη νυχτιά, που τα αηδόνια θα κελαηδούν για τη μικρή βεράντα στο πίσω μέρος του σπιτιού. Για το γλαστράκι που πότιζε με ηδονή τα καλοκαιρινά βράδια. Για σένα που λιώνεις, σαν όλα τα λουλούδια του Αυγούστου…
Γονατίζεις και επικοινωνείς με το σύμπαν. Χάνεσαι. Τι σε έκανε όμως να χαθείς?
I am Tolis 