Μάτια όλο φως

Εσύ θα το πίστευες ποτέ αυτό? Πες μου, θα το πίστευες? Θα μπορούσες να το δεχτείς αδιαμαρτύρητα ή θα το κατέτασσες απλά μαζί με τα άλλα «σκληρά» και «διάφανα», στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου? Καμιά φορά το μυαλό και οι αποφυάδες του παίζουν άσχημα παιχνίδια. Και στην περίπτωσή σου, αυτό κάνουν. Ακριβώς αυτό.

Ήταν απλά ένα χάρτινο όνειρο, τίποτα παραπάνω. Και το ξέρεις το χαρτί τι είδους υλικό είναι, δεν το ξέρεις? Δεν είναι σκληρό! Δεν προστατεύει! Δεν βοηθά!

Θυμάσαι ένα παιχνίδι που παίζαμε μικροί? «Πέτρα, ψαλίδι, χαρτί» το λέγαμε αν θυμάμαι καλά. Και το χαρτί φυσικά δεν έκανε τίποτα δυναμικό, όπως έκαναν τα υπόλοιπα, δεν κέρδιζε κανέναν! Μόνο την πέτρα την κουκούλωνε και τη σκέπαζε. Μόνο αυτό έκανε. Όπως τα χάρτινα όνειρα, έρχονται για να σκεπάσουν μια πέτρινη καρδιά και να καλύψουν τους βουβούς λυγμούς που βγάζει κάθε βράδυ.

Μια μέρα ήρθες και με βρήκες! Ήταν τα μάτια σου φωτεινά σαν τον ήλιο. Τα μαλλιά σου τα έλουζε η χαρά. Και το χαμόγελό σου φεγγοβολούσε κάθε μικρό που ένιωθες.

Σου έπιασα το χέρι και ψιθύρισα στο αυτί σου:

«Μείνε λίγο. Ή αν θες μείνε για πάντα»

Σε πήρα αγκαλιά και σε φίλησα. Και στα αστέρια γράφτηκαν δύο γράμματα. Το δικό μου και το δικό σου!

Ερωτεύτηκα τα μάτια σου. Και συ, με έμαθες να ζω τα μικρά. Θα’ θελα τόσο να σου μάθω να ζεις τα μεγάλα..

Te dijo te amo

Είναι κάποια πράγματα σε αυτή τη ζωή που ΟΣΕΣ φορές και αν σου τα πούνε δεν μπορείς με τίποτα να τα θυμηθείς! Λίγο η υπεραπασχόληση στη διάρκεια της ημέρας, λίγο το πεπερασμένο της ανθρώπινης μνήμης, ε…, δεν θέλει και πολύ. Στο λένε, το ακούς και μετά από λίγη ώρα δεν μπορείς να το ανακαλέσεις με τίποτα. Με τίποτα όμως.

Χαλάρωσε τη σκέψη σου και φαντάσου κάτι ονειρικό λοιπόν. Εσύ κι εγώ. Σε ένα νησάκι. Στη μέση του πουθενά. Με μόνο κίνητρο την ΑΓΑΠΗ!

Ξέρεις τι είναι η λήθη? Ξέρεις? Είναι μια κατάσταση που βιώνεται σε μέρη. Λίγο λίγο. Έρχεται κομματάκι κομματάκι και υπερκαλύπτει τα πάντα. Μια εικόνα, ένα συναίσθημα, ένας άνθρωπος. Είναι εκεί, απέναντί σου -όπως πάντα- και ξαφνικά διαλύεται σε pixels. Και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα κάθε εικονοστοιχείο απομακρύνεται λιγο από τα διπλανά του, αρκετά όμως για να σπάσουν όλοι οι συνεκτικοί δεσμοί των εικόνων, όλοι οι ψυχικοί δεσμοί των ανθρώπων.

Και τότε φυσά ένας άνεμος. Ένας άνεμος τόσο δυνατός που συμπαρασύρει τα πάντα στο διάβα του. Ώστε ΌΛΑ να γίνουν όπως πρέπει, ώστε ποτέ τα κομμάτια να μην ξαναενωθούν σε μια μορφή άμορφη που θα τη βλέπει ο καθένας και θα λυπάται. Και τα εικονοστοιχεία, πετάνε μακριά ένα ένα και χάνονται. Για να κάνουν χώρο για τα επόμενα που θα ενωθούν μεταξύ τους σε μια εικόνα. Στην εικόνα του νησιού μας. Στην εικόνα ενός νησιού που φλέγεται από τον πόθο.

 

Τηλεπάθεια

Τηλεπάθεια. Αυτό είναι! Δεν εξηγείται αλλιώς. Με κανέναν τρόπο όμως. Εκεί που νομίζεις πως κάποιο άτομο σε έχει ξεγράψει τελείως  σε αυτόν τον πλανήτη, ξάφνου… «ταμ, ταραραραμ, ταμ!» χτυπά το κινητό σου στον ήχο των metallica και εσύ απλά δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Τηλεπάθεια.

Υπάρχουν άνθρωποι που είχαν τις ευκαιρίες τους μαζί σου, κι όμως τις κλώτσησαν. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είχαν καμία ευκαιρία όσο και αν πίεσαν ή προσπάθησαν γι’ αυτό. Και υπάρχει και μια ξεχωριστή κατηγορία: εσύ. Σκέφτομαι καμιά φορά πώς θα μπορούσα να αντισταθώ σε όλο αυτό. Και βρίσκω την απάντηση κατευθείαν. Δεν θα μπορούσα!

Φοβάσαι? Τι φοβάσαι? Ξέρεις κι εσύ πως δεν έχεις κάτι να φοβηθείς. Η ιστορία επαναλαμβάνεται στην προσωπική μας ζωή μόνο σαν φάρσα. Δυο άνθρωποι ζουν κάθε στιγμή ξεχωριστά, την απολαμβάνουν σαν φρέσκια γουλιά από νερό, ακόμα κι αν η στιγμή αυτή είναι πανομοιότυπη με κάποια άλλη που έζησαν στο παρελθόν.

Υπάρχουν άνθρωποι που τις είχαν τις ευκαιρίες τους λοιπόν. Μέσα σε αυτούς ήσουν κι εσύ. Κι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι σαν και σένα, τόσο οι ευκαιρίες θα λιγοστεύουν. Μέχρι να τελειώσουν κι αυτές. Τη νύχτα που τα αστέρια θα φεγγοβολούν στα μάτια σου. Τη νύχτα που τα όνειρα θα πάρουν εκδίκηση.

Ξέρεις κι εσύ πως ποτέ δεν έβλεπα όνειρα στη ζωή μου. Ποτέ. Δεν ξέρω γιατί, ίσως είναι κατασκευαστικό ελάττωμα του εγκεφάλου (λες να τον γυρίσω πίσω? με πιάνει η εγγύηση?). Δεν ξέρω αν θα το πιστέψεις αλλά πλέον βλέπω όνειρα. Κι όμως! Βλέπω! Και δεν είναι ΜΟΝΟ στον ύπνο μου.