Όλα τα βράδια του καλοκαιριού, τόσα χρόνια που ξέρω εγώ τουλάχιστον, ο πλανήτης τούτος μοιράζεται το ίδιο, υπέροχο, μελαγχολικό φεγγάρι. Σε κάθε γωνιά της γης, σε κάθε γωνιά της καρδιάς μας, μια φέτα σελήνης ομορφαίνει τη θαλασσινή αύρα που δροσίζει τα νεανικά μέτωπα και προσδίδει μελωδία στα απόκρημνα βράχια του μυαλού μας.
Υπάρχουν τραγούδια που δεν λένε τίποτα. Υπάρχουν και τραγούδια που λένε τα πάντα. Υπάρχει και μια τελευταία κατηγορία τραγουδιών που χωρίς να λένε τίποτα, λένε ακριβώς τα πάντα!
Αυτό το καλοκαίρι πέρασε. Άλλοι πήγανε διακοπές, άλλοι είναι ήδη σε διακοπές και άλλοι θα πάνε. Κανείς δεν θα μείνει παραπονεμένος. Εκτός ίσως… από το φεγγάρι! Βλέπεις αυτό δεν πάει ποτέ διακοπές, μα η χαρά του είναι να βλέπει ερωτευμένα ζευγάρια, ανθρώπους αγαπημένους αληθινά και δεμένους με την κόκκινη, λεπτή κλωστή του πόθου, να αγκαλιάζονται στην ακροθαλασσιά, να νιώθουν καθεμία μικρή επαφή με τα ακροδάχτυλά τους και να ψιθυρίζουν λέξεις ΑΛΗΘΕΙΑΣ στο όνομά του.
Όχι, όχι! Δεν θέλει βαρύγδουπα λόγια και όρκους ζωής. Ούτε τρανές δεσμεύσεις με λόγια που ο αέρας αφήνει απλώς το φίλο του το χρόνο να τα παρασύρει. Θέλει απλά…, τον πιο βαρύ, τον πιο δεσμευτικό λόγο που μπορείς να ξεστομίσεις για το Τώρα!
«Σ’ αγαπώ!»
«Κι εγώ Σ’ αγαπώ!»
Έτσι απλά «Σ’αγαπώ!». Για αυτό που τώρα έχουμε και ζούμε. Χωρίς το πριν και χωρίς μετά. Μόνο για αυτό…
Λόγια απλά και αληθινά. Λόγια που δεν είπαμε όταν έπρεπε. Λόγια που μας περιμένουν καρτερικά.
Μη νιώσεις μοναξιά ούτε στιγμή. Κι αν νιώσεις, σήκωσε τα όμορφα μάτια σου ψηλά στον ουρανό και δες το φεγγάρι.
Κοίτα το καλά. Πολύ καλά.
Κάπου εκεί είμαι κι εγώ και σου χαμογελάω. Κι αν είσαι κάπου μόνη και με ησυχία, θα ακούσεις κι αυτό το τραγούδι να σου κρατάει συντροφιά και, χωρίς να σου λέει τίποτα, να σου λέει τα πάντα.
I am Tolis 