Ήσυχη γωνιά

Καλοκαίρι! Υπάρχει κάποιος που μπορεί να ορίσει με απόλυτη σαφήνεια το νόημα της λέξης «καλοκαίρι»? Τι είναι το καλοκαίρι, αυτό που όλος ο κόσμος περιμένει πως και πως και τι είναι για τον καθένα? Οι μέρες? Ο ήλιος? Το χαμόγελο στις καρδιές των καλών ανθρώπων?

Χθες το μεσημέρι χάθηκα στα στάχυα της ψυχής σου. Πελώρια και κατάξανθα. Έτρεχα ανάμεσά τους, κυνηγώντας τα χρυσαφένια νιάτα σου. Όσο κι αν έτρεχα, τόσο αυτά επιτάχυναν και με άφηναν όλο και πιο πίσω. Μέχρι που κατάλαβα πως είχα χαθεί μέσα σε ένα μέρος ξένο. Χάθηκα σε ένα λιβάδι παπαρούνες. Κατακόκκινες.

Ήθελα να ήσουν από μια γωνιά του ουρανού και να μ’ έβλεπες. Ιδρωμένος όπως ήμουν, σίγουρα θα σου άρεζε να ξέρεις πόσο ο ιδρώτας μου είναι αλμυρός. Και καυτός. Σαν δάκρυ. Κυλά στα χείλια μου, που κοιτάζουν καμιά φορά τα δικά σου διψασμένα κι ανυπόμονα.

Έμειναν οι μνήμες μοναχά από το ταξίδι. Ένα ταξίδι που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.

Όμορφες μελωδίες μέσα στη δροσερή νύχτα του καλοκαιριού, σκορπίζουν στο ελαφρύ αεράκι. Περιμένουν άλλη μιαν αυγή μακριά σου.

Κι η νύχτα πάει. Προχωράει. Άλλη μια νύχτα, όπως κάθε νύχτα. Σε μια ήσυχη γωνιά.

Με τα χείλη στεγνά

Καλοκαίρι στην Ελλάδα! Χρυσαφένιες παραλίες, πολύχρωμα τοπία, καταγάλανα νερά, ασυννέφιαστες μέρες κι έναστρες νύχτες κάτω από τον ουρανό των Θεών. Ήλιος σε κάθε γωνιά του δωματίου, ο καφές παγωμένος, μουσική στο βάθος. Χαμογελαστά πρόσωπα αφήνουν τις ρυτιδούλες στις γωνίες τους να φανούν και τα δοντάκια να ξεμυτίσουν. Παιδικές φωνές ακούγονται κάπου από το βάθος του δρόμου. Καλημέρα…

Τυχαία σε συνάντησα. Δεν το επεδίωξα αν και το ήθελα πολύ. Η ζωή όμως βλέπεις τα φέρνει όλα καμιά φορά τόσο τραγικά όμορφα, χωρίς να μας ρωτήσει, που καταφέρνει και δημιουργεί σύνθετες καταστάσεις. Τόσο σύνθετες όσο και τα λόγια που μου είπες πριν φύγεις.

Τι άραγε είναι αυτό που διακρίνει το λάθος από το σωστό? Τι σε κάνει περισσότερο ή λιγότερο ευτυχισμένο ένα μήνα μετά? Κι αν όλα γίνονταν όπως τα θέλαμε, στο τέλος, θα ήταν κανείς εκεί από τους δυο μας για να δει ένα «ευτυχισμένο τέλος»?

Σαν φύλλα στην καλοκαιρινή βροχή, τα όνειρα μου για σένα βρέχονται μακριά σου. Κάθε μέρα. Κάθε ώρα. Κάθε μία, μοναδική στιγμή που περνάει μακριά σου.

Σκούπισε τα όμορφα μάτια σου και σκέψου. Αν όλα όσα αισθάνθηκες ήταν αληθινά όπως μού ‘πες, αν πίστεψες έστω και λίγο στα λόγια της ψυχής μου, αν και το δικό σου μυαλό περιπλανιέται ακόμα εκεί που ονειρεύτηκες μαζί μου σήκω ΤΩΡΑ και πάνε μέχρι το παράθυρο.

Δες κάτω στο δρόμο.

Κάπου εκεί, λίγο πριν ή λίγο μετά, θα είμαι κι εγώ εκεί.

Για σένα.