Κι ήσουν πάντα εκεί. Κάτω απ’ τα μεγάλα, λευκά φτερά σου μεγάλωσα. Κάτω απ’ τη χρυσαφένια σου αύρα ζύγιζα κάθε μου βήμα, έπλαθα κάθε μου όνειρο. Χρόνια ολόκληρα, δυο άγρυπνα μάτια δε χόρταιναν να με κοιτάζουν. Να γελάω, να παίζω, να αντριεύομαι. Ήσουν πάντα εκεί και το νιώθω. Ακόμα το νιώθω.
Ένα μικρό carusel η ζωή, μέχρι να κάνεις ένα γύρο σού τελειώνουν τα κέρματα. Και τι σου μένει? Ένα γλυκόπικρο χαμόγελο και τα φώτα που γυρίζουν ακόμα αδιάκοπα μες στο μυαλό σου, σαν να μην κατέβηκες ποτέ. Ήθελες να είσαι ακόμα λίγο εκεί. Ήθελες.
Και ήρθε κι ο άνεμος. Φίλος ή εχθρός?
«Και τώρα ΦΥΓΕΤΕ!», είπε ο Θεός και τους απέστειλε. Για χρόνια ολόκληρα θα ζούσαν μακριά από τον παράδεισο, κάτω στη γη. Μόνη τους αποστολή, να φτιάχνουν άλλους «αγγέλους», χωρίς φτερά αλλά με την ίδια κατάλευκη, αρυτίδωτη ψυχή. Με λόγια γλυκά και πρόσωπο αγγελικό, με χέρια καθαρά και ψυχή άσπιλη. Και με ένα χαμόγελο αληθινό σαν διαμάντι!
«Θα φτιάξετε όλοι από έναν όμοιό σας. Όταν ολοκληρώσετε την αποστολή σας, όταν τριγύρω σας η αγάπη θα περισσεύει, κλείστε τα μάτια κι ελάτε πάλι πίσω σε μένα, να θαυμάσετε από ψηλά ό,τι πετύχατε. Κλείστε απλά τα μάτια κι ο άνεμος θα σάς φέρει πάλι δίπλα μου».
Σήκωσα τα χέρια ψηλά, σαν σε προσευχή, για να φτάσω το πάνω ράφι της ντουλάπας με τα μακρυμάνικα. Ένα δάκρυ κύλησε γρήγορα στο μάγουλό μου, καθώς χαμογελούσα χωρίς λόγο. Έξω ο αέρας λυσσομανά, Ιούνη μήνα.
Η αγάπη περίσσεψε. Άλλος ένας άγγελος, από αυτούς τους λίγους, τους σπάνιους, κοιμήθηκε μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Και η αγάπη που σκόρπισε, περισσεύει.
I am Tolis 