Η νύχτα είναι μια μάγισσα. Αληθινή μάγισσα! Κάνει μάγια στους ανθρώπους και τους σπρώχνει πότε από εδώ και πότε από εκεί. Σβήνει τη μνήμη τους ή τους την ‘κολλάει’ σε πρόσωπα και καταστάσεις με μανιακή προσήλωση, για να τους σπείρει τη δυστυχία. Τρομάζει τους ανθρώπους και η ίδια τρομάζει με αυτά που βλέπει από τους ανθρώπους και όλα αυτά που κρύβουν μέσα τους σιωπηλά, για χρόνια.
Η νύχτα είναι ο πραγματικός εφιάλτης της ημέρας.
Να γιατί: Η μέρα έχει ήλιο και παρόν. Η νύχτα όμως έχει όνειρα και μέλλον.
Και καμιά φορά, ο άνθρωπος ζει καλύτερα όταν ζει μέσα στα όνειρα, απομονωμένος και ευτυχισμένος. Σε ένα μέλλον που είναι πιο αληθινό κι από το παρόν, κι ας μην γίνει ποτέ του αλήθεια.
Κάποιοι άνθρωποι ξέρεις δεν σε θέλουν εκεί. Σε θέλουν σκυφτό κι αποκαμωμένο. Σκυθρωπό και ψοφοδεή. Παθητικό. Κοίτα! Ένα αστέρι πέφτει. Κάνε μια ευχή και σώπα.
Ήταν σαν χτες που τα μάτια σου φεγγοβολούσαν μέσα στις καλοκαιρινές βραδιές που η μουσική ανάβλυζε κρυφά στα γύρω μπαλκόνια. Και σηκωνόσουν χαράματα να προϋπαντήσεις τη μέρα που ερχόταν. Και σιγοψιθύριζες εκείνο το στιχάκι ξανά και ξανά και ξανά, σάμπως να ερχόταν γρηγορότερα!
Κι ωστόσο ο χρόνος κυλούσε αργά σα ρυάκι…
Χαϊδεύεις την άκρη των χειλιών σου. Πόσο καιρό έχει να γελάσουν αυτά τα χείλια με εκείνο το δυνατό υστερικό γέλιο? Να γελάσουν αληθινά? Άραγε θυμάσαι?
Αληθινά και τρανταχτά. Θυμάσαι?
Χωρίς έγνοιες. Θυμάσαι?
Χωρίς τύψεις. Θυμάσαι?
Χωρίς τίποτα άλλο από πίσω. Χωρίς αυτή τη σκιά που μένει. Πάντα μένει. Και πάντα θα μένει.
Βγες απόψε για λίγο στο μπαλκόνι σου, δεν κάνει κρύο. Σήκωσε ψηλά το κεφάλι σου και θα δεις το αστέρι σου να φεγγοβολά.
Πάντα ψηλά, πάντα εκεί. Να φωτίζει τη νυχτιά ως το τέλος του κόσμου…
I am Tolis 