Η χώρα μέσα στο μυαλό μας

Κάποτε, σαν φτωχόμυαλος κι εγώ, αναρωτήθηκα τι είναι πραγματικά αυτό που με συναρπάζει περισσότερο στους ανθρώπους. Δεν μπορούσα εύκολα να διακρίνω ποιο χαρακτηριστικό της ανθρώπινης κουλτούρας είναι το πιο αξιοθαύμαστο, τι είναι εκείνο που με κάνει να θέλω να είμαι δίπλα σε πολύ λίγους και συγκεκριμένους ανθρώπους επί ώρες ολόκληρες, χωρίς να βαριέμαι.

Σίγουρα είναι αρκετές από τις ιδιότητες του ανθρώπινου συνόλου που δεν αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Μού αρέσουν κι εμένα τα δυνατά μυαλά. Μού αρέσει η πολυπλοκότητα της σκέψης. Με γοητεύει η γλυκύτητα στους τρόπους.  Με ερεθίζει η μυστηριακή γοητεία. Με μαγεύει η σκανδαλώδης ομορφιά. Με έλκει η ωριμότητα της συμπεριφοράς. Και τόσα άλλα ακόμα!

Αυτό όμως που αναμφισβήτητα με κρατά πισθάγκωνα δεμένο σε μια σχέση με έναν συνάνθρωπο, είναι η απλότητα. Από το καλημέρα που θα πει μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια στην κίνησή του, η απλότητα να βασιλεύει σε όλα. Να μιλά χωρίς να χρειάζεται να αναλύσει πολλά. Να αγαπά δίχως φτιασίδια, στολίδια και υπεκφυγές. Να ζει χωρίς να πρέπει να εξηγεί το γιατί. Να είναι αυτό που πάντα ήταν.

Όταν δύο άνθρωποι έχουν φτάσει πάρα πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, υπάρχει μια μικρή κόκκινη κλωστή που πάντοτε, όπου και αν πάνε, ό,τι κι αν κάνουν θα τους ενώνει. Μια απλή,  κόκκινη κλωστή!

Δεν χωρεί για μένα καμιά αμφιβολία ότι τα πλέον όμορφα πράγματα σ’ αυτή τη ζωή στηρίζονται στην απλότητα. Η γοητεία της σύνθεσης έχει όρια. Η πολυπλοκότητα είναι πεπερατή. Πέρα από ένα σημείο, γίνεται ενοχλητικά δυσβάσταχτη, σχεδόν αφόρητη. Αντίθετα η απλότητα είναι αιώνια, την ζεις άνετα. Ζήσε απλά, ζήσε καλά!

Ξέρεις κι εσύ καλά πως όσους ορόφους και αν βάλεις σε έναν ουρανοξύστη, δεν θα αγγίξουν ούτε κατά προσέγγιση την ομορφιά που χαρίζει απλόχερα ένα λιβάδι με παπαρούνες. Όσες χώρες κι αν επισκεφτείς, τη χαρά μιας βόλτας στο ποτάμι δεν θα την άλλαζες με κανένα check in. Κι όσα μηδενικά κι αν έχει ο τραπεζικός σου λογαριασμός, τίποτα δεν θα χαροποιήσει περισσότερο την κουρασμένη σου ψυχή από το τρελαμένο χαμόγελο ενός παιδιού που του βάζεις με νόημα ένα γλύκισμα στο χέρι.

Υπάρχει ένα μέρος εκεί έξω που το ξέρουμε μόνον εμείς οι δυο. Είναι η χώρα της απλότητας. Είναι η χώρα που συναντιόνταν τα όνειρά μας. Η χώρα όπου όλα έρχονταν φυσιολογικά, όλα γίνονταν απλά και όμορφα. Μια χώρα που αφήσαμε μόνο και μόνο για να επιστρέψουμε μια μέρα. Εκεί…